last for the best (dit klopt ook echt)

Mijn laatste week. Poeh waar zal ik beginnen.
Vorige week kwam er iemand binnen die gehandicapt is.
Hier rust een soort taboe. Ik zie hier nergens gehandicapte mensen lopen en vaak nemen mensen hun kind dus ook niet mee naar buiten.
Deze man/knul (ik ben slecht in leeftijd schatten hier) werd opgenomen en werd gelijk gefixeerd. Ik noemde hem de jongen die niet sprak. Hij kon namelijk niet praten, scheen agressief te zijn en had amper tot geen familie. Of je nou kan praten, niet kan praten, of niet wilt praten. Ik geloof dat mensen je altijd kunnen horen. Waarom hij nou zo vastgeketend aan dat bed lag weet ik nog steeds niet. Ik heb hemeen zien slapen. Ik verzorgde hem de dagen dat ik stagr liep en zag dat er helemaal geen familie langs kwam. Thja dan heb je me he, want dat kan ik niet aanzien. Hier komt het bezoek niet met gewoon twee man. Nee hier komt bezoek met hele families. Je kan wel begrijpen het was een drukkw boel op de afdeling. Maar de jongen die niet kon praten had niemand en lag daar. Ik kon dit niet aanzien. Ik vroeg of er nog werk was en ben toen zelf naast hem gaan zitten. Niet dat hij terug sprak, maar dat hij wist dat er iemand was.

De overige dagen draaiden ik de diensten mee en er gebeurde vrij weinig, op de dagelijkse dingen na dan. Ik had wel deze week een klein dipje. Ik zat elke avond braaf aan mijn opzoek werk als ik woorden niet snapte. Als ik een ziektebeeld niet volgde zocht ik het op en focusde me daar dan op. De volgende dag grijnsde ik dan dat ik dan wist wat het betekende. Alleen soms vroegen ze teveel. Het kwam dan niet uit mezelf, maar moest bepaalde onderwerpen opzoeken waar ik nog nooit mee gewerkt had. Het bracht me wat verwarring mee. Want als ik dat moest doen wat hun mij zeiden zat ik elke avond tot laat aan mijn huiswerk. Gelukkig stak mijn mama daar een stokje voor! En mocht ik gewoon verder gaan hoe ik bezig was.


Rob had voor mij kunnen regelen dat ik een dagje op de ziekenboeg mee kon lopen. Hier heet dat de parera. Super mega vet was dat.
Ik mocht alles zien, kreeg uitleg en mocht zelfs mee naar de consulten van de patiënten. Ik werd met het uur enthausiaster!
Ik kan het niet zl goed uitleggen, maar voor mij voelde dit alsof ik die dag een grote barbieauto cadeau kreeg( komt in de buurt haha).
Rob gaf me ook een rondleiding over het terrein en heb alles kunnen zien wat ik wilde zien! Wel wat vermoeid na zo'n lange dag, maar hé het is Curaçao dus ga je gewoon wat drinken met Sherle, die ik ken uit Julianadorp(nl). Wauw wat een avond. Een moojito is echt superlekker. Ik zat echt te genieten , lachen, gieren en brullen. We spraken dan ook af voor de volgende dag.

Vrijdag was de dag waar ik al lang naar uitkeek.
Ik ging met dolfijnen zwemmen!!! Ik vond het wel super eng, want het idee dat je in een baai zwemt waar de dolfijnen ook zwemmen vond ik best beangstigend. Maar dit was wat ik wilde dus doorbijten ash!
Ik kreeg eerst een film te zien wat je wel en niet moet doen bij dolfijnen. Je moet ze aaien met de vlakke hand en ze pas aaien als ze langs je zwemmen vanaf hun vin. Dan kan je gewoon met ze mee zwemmen.
Ik scheet al 7 kleuren toen ik dat bad in moest want nog geen meter naast mij staken er twee groten koppen vrolijk het water uit.
Ik vroeg of iemand voorkeur had om eerst te gaan en die jongen volgde ik. Je moest met je handem gekruist op de borst zwemmen en je had flippers aan. Verder op was mijn groepje en we hadden twee dolfijnen in ons bezit. Ik was als eerste aan de buurt. Ik wilde een kus van een dolfijn. Door een bepaalde handeling te doen komt de dolfijn naar je toe en geeft je een kus. Het voelt heel glibberig en rubberig aan, maar hoe sterk zo'n beest is zie je pas als je het vast hebt.
Het was echt een super ervaring om er tussen te mogen zwemmen. Ze te mogen aaien , mee te mogen zwemmen en een rondje hangend aan hun vinnen maakte het wel super vet.
Weer een droom die uitkwam.

Na her zwemmen en nagenieten haalde sherle me op en gingen we op kokomo liggen. Lachengierenbrullen. Ik heb enorm genoten. Toen na lekkere moojito's naar de pizzahut gereden. Ik kwam daar tot de ontdekking dat ze zelfs een doggybag voor je drinken hebben.
Toen door gereden naar kokomo waar het feestje eigenljjk al afgelopen was. Toen door naar de plaatselijke discotheek Bermuda.
Daar keek ik mijn ogen uit. Daar werd gedanst wat ik nog nooit had gezien. Die antiliaanse vrouwen hoe die op het ritme van de muziek bewegen en hoe die mannen daarop inspelen. Deze mensen kunnen zo goed dansen. Zoveel passie, zoveel emotie. Ik vond het supergaaf om te zien!

Zaterdag had ik mijn afscheids feestje voor mijn dushi's van mijn stage. De hele middag in de keuken gestaan met hapjes. Het was supergezellig! Ik kan zo lachen om deze mensen.
Ze zijn zo gastvrij, zo aardig, zo attent. Ik ben echt heel anders naar ze gaan kijken. Ik mag deze mensen echt graag. Hun cultuur leer je snappen als je in hun cultuur leeft. Ik kan geen slecht woord over deze mensen zeggen. Het hart op de juiste plaatst. En tuurlijk het is anders dan Nederlanders. Maar zo geweldig dat ze zijn, het liefst neem ik ze morgen allemaal mee mijn koffers in.

Wat een ervaring hier! Ook kijk ik wel weer uit naar de terugreis. Je stelt je daar toch het een en ander op in.
Ik had het niet anders gewild, zo hoorde het.
Voor mijn ontwikkeling is dit heel goed geweest.
Voor mij persoonlijk ook, je kijkt hier van een afstand naar Nederland, naar bepaalde situaties, naar bepaalde gebeurtenissen, naar bepaalde keuzes. Het is echt goed om hier te zijn en dit moois allemaal mee te mogen maken.

Dankjeweldankjeweldankjulliewel

Ash'