De man met de glimlach'

Maandag begon mijn stage dag weer.
Ik rij vanaf maandag zelf met de auto heen en weer. Dit gaat prima.
Deze dag verliep als de meeste maandagen. Opstartproblemen!
Deze dag verliep voorspoedig. Het was niet druk, dus hadden alle tijd.
Ben ook gewend aan de warmte en de cultuur hier. In het begin kon ik nog wel eens schrikken als ze ineens hun stem gingen verheffen. Ik dacht dan dat er minstens een ruzie aan de hand was, maar dit is hun enthousiasme. Ik heb super leuke collega's! Allemaal erg meelevend, respect en geïntereseerd in mij. Er worden zelfs banen aangeboden en of ik hier niet kan blijven. Super tof. Terwijl je in NL echt niet zo makkelijk aan een baam komt. Kom je hier wel! Wel fulltime, want parttime kennen zij hier niet. Lekker met de raampjes open naar huis gereden en 's avonds kwamen er kennissen langs en lekker wezen BBQ-en.

Dinsdag;
Deze dag zou ik niet snel vergeten.
Het begon al dat er kakkerlakken lagen en liepen. Overal zag je plat gestampte kakkerlakken liggen en als je dr dan met een bed of rolstoel overheen reed hoorde je t kraken hihi. That's life here. Niemand kijkt er raar van op terwijl ik echt onder de indruk was, van dat platgestampte dier.
Ik was vandaag ingedeeld op zaal. Je begint om 6:30, hoort de overdracht en gaat aan de slag met de zorgronde. Zat mij stiekem al voor te bereiden op de lange jurkschorten, waarin je kapot gaat van de hitte. Dit keer viel het mee!

Ik begon met een patiënt zelf te verzorgen. Hier hebben ze wel afschermerings gordijnen, maar niet rondom het bed. Je lost dit op met een soort karretjes waar doeken omheen hangen, zodat het redelijk afgeschermd is. Alsnog ziet de halve zaal je, maar het zijn mannen en hun lijken dr geen probleem van te maken.

Toen we op zaal klaar waren en alle patiënten de nodige zorg hadden gegeven kwamen we bij een kamer waar twee patiënten liggen.
Een van hen had zich compleet ingesmeerd met z'n uitscheiding.
Ik heb veel meegemaakt, maar dat het tot in de gordijnen aanntoe hing, had ik nog niet eerder verzorgd.
Bij zulke situaties is het een soort uitdaging om zelf wit in pak te blijven, de patiënt niet viezer te maken dan die al is en hygienisch te werken.
Naast deze patiënt lag een andere patiënt die elke keer als ik langsliep een vriendelijke lach kon opzetten die ik nog niet eerder bij iemand had gezien. Ik verstond geen woord van hem en hij niet van mij. Maar toch hadden we een soort band. Met uitbeelden kwamen we steeds een heel eind en anders haalde ik er een collega bij die goed papiaments sprak. Ik heb wel een medisch papiaments woordenboek gehad, maar hier ratelen ze zo snel. Dat ik dan het eerste woord alweer kwijt ben wat de patiënt zei.

Na de zorgronde is eigenlijk het grootste gedeelte geweest. De rest van de dag voer je controles uit, geef je medicatie, verzorg je hier en daar wie nodig heeft of je volgt het beleid van de arts die het beleid van dat moment opschrijft. Toen wij 's middags nog een zorgronde deden voordat onze dienst erop zat. Kreeg ik weer een glimlach van de patiënt. Hij liet me glimlachen toen ik de kamer uitliep, waarna ik het licht dimde zodat ze lekker konden rusten. Net na de overdracht. Ik stond op het punt om weg te gaan werd er luidruchtig op het raam gebonkt. De kamer van de twee patiënten ligt naast de zusterpost. De fysio die bonkte. De man met de glimlach lag lavenloos in bed. Tien minuten geleden lachte hij nog vriendelijk naar me, verzorgde ik hem en praatte in het papiaments met mijn collega.
Ik zag dat en dacht gelijk; dahm foute boel. We renden met ze alle naar de kamer toe en de fysio zei geen pols te voelen. Nadat mijn collega ook geen pols of hartslag vast kon stellen werd gelijk de reanimatie gestart. Ik rende de kamer in en aan de andere kant werd de crashkar binnen gereden.

In een mum van tijd stonden er 12 mensen om dat bed.
Voor ik het wist stond ik te reanimeren op de man met de glimlach.
De arts vroeg of ik het wilde doen, nou je hebt geen tijd om uberhaupt daar over na te denken en voor je het weet sta je de handeling uit te voeren. De artsen druk met infuzen inbrengen, pads opplakken en de schok op te laden en ik tegenover mijn collega wisselden om de drie sessies af. Ik zweer je dat moest ook wel anders zag je niets meer door het zweet dat over je gezicht liep.Hier en daar werd wel wat weggedept door je collega. De kamer is 5 bij 3 meter met twaalf man en een kleine waaier wil zoiets ook wel. Er vloog van alles door de lucht, van infuuszakken tot lege dopjes. Alles om deze man met glimlach te redden.
Voor mij is dat de helft van wat ik meegemaakt heb. Er ontgaat je een hele hoop. Na een uur rennen, vliegen en reanimeren kregen we een pols. Zwak maar hij was er! Na anderhalf uur kregen we een hartslag en een bloeddruk te pakken. Nu hadden we een sterke pols. Alle toeters en bellen gingen minder rinkelen en je kon elkaar weer licht verstaan. Ik kreeg de taak om de bloeddruk handmatig te meten, maar dit lukte totaal niet. De bloeddruk was te zacht om uberhaupt iets vast te stellen. Er was teveel geluid en focussen was moeilijk.

Toen we alles klaar hadden gemaakt om de patiënt over te brengen naar de care, gingen we met 6 man om het bed heen richting de care.
Het ergste vond ik dat je buiten de deuren komt en dan de verslagenheid in de familie hun ogen ziet. Ze zien hun vader, opa en schoonvader zo liggen. Vol met snoeren, stekkers, geintubeerd en vol met mensen. Je kan ze nier zeggen of die stabiel is, ze geruststellen.0p de care werd hij overgebracht en waren wij niet meer nodig. De care is hier bekwaam in en maakt het bij wijs van spreken dagelijks mee. Dan pas klap je uit de adrenaline die je hebt of had. Ik ben als een dood vogeltje de kamer op gaan ruimen. Als zoiets plaats vind gaat niemand rustig ze handschoenen weggooien of het vocht opruimen. Het leek wel een grote puinhoop. Die kamer sprak boekdelen. Zelfs iemand die geen verstand heeft van verpleegkunde kon hier zeggen wat er gebeurt was.

Toen ben ik naar huis gereden met de bloedspetters nog op me broek en schort en heb ik me gauw gedoucht. Je kan er bij stil blijven staan, wat je overkomt. Maar dit is het leven. Ik heb als vrijwilliger zeer mijn best gedaan. En hebben met zn alle alles uit de kast getrokken om dit te laten slagen. Ook dit helpt om het te kunnen vertellen.

Heb hier al meer reanimaties meegemaakt dan in al die jaren.
Dit maakt je nog meer bekwaam en beter en besef ook elke dag hoe gelukkig ik ben dat ik dit kan doen. Curaçao zorgt er in ieder geval voor dat ik goed het diepe in wordt gegooid. Juist voor mij is dit supergoed. Je wordt er zelfstandiger door.

Na deze heftige stagedag ben ik lekker wezen eten bij een restaurant die pasta-avond hield. En morgen draai ik een avonddienst met me mamaa(stagebegeleider) . Als ze me ziet gilt ze keihard oohh daar heb je mn dochter en ik gil dan aaah mn mamaa is dr! Superleuke mensen die dit maken tot iets onvergetelijks.

Toch ga ik stiekem morgen even kijken of de man met de glimlach nog een glimlach kan opzetten voor me. Wordt vervolgd.

Ayo Ash